Φορολογικό σύστημα. Εργαλείο ανάπτυξης ή εξυπηρέτησης των δανειστών;
Κλείνει ένας χρόνος από την ημέρα που δημοσιοποιήθηκε το τότε σχέδιο νόμου, νυν νέος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος και αντί για ένα εργαλείο ανάπτυξης και προόδου όπως όλοι τότε περιμέναμε, είδαμε ένα νέο μεν λιγότερο περίπλοκο, λιγότερο άκαμπτο, αλλά πλήρως αντιαναπτυξιακό και κοινωνικά άδικο νομοθέτημα. Στη συνέχεια είδαμε ένα νέο κώδικα φορολογικών διαδικασιών, καλό σε σύλληψη αλλά πλήρως γραφειοκρατικό σε αποτέλεσμα νομοθέτημα. Δύο νομοθετήματα τα οποία αν άμεσα δεν βελτιωθούν θα οδηγήσουν μαθηματικά στην περαιτέρω μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στη χώρα μας, μείωση η οποία θα οφείλεται σε απώλεια σοβαρών ξένων επενδύσεων ή/και ματαίωση υλοποίησης αναπτυξιακών προγραμμάτων από υφιστάμενες επιχειρήσεις ή/και μαζική φυγή επιχειρήσεων σε άλλες χώρες κατά κύριο λόγο γειτονικές, με τελικό αποτέλεσμα να συνεχίσουν να καταγράφονται αρνητικοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης.
Το ζητούμενο είναι η χώρα να μπει σε τροχιά ανάκαμψης και στη συνέχεια ανάπτυξης αλλά βέβαια για να υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη πρέπει να υπάρχει ένα σωστά δομημένο μοντέλο και για να υπάρξει ένα τέτοιου είδους μοντέλο πρέπει να υπάρχει όραμα και οργάνωση, απαραίτητα συστατικά τα οποία δυστυχώς στη χώρα μας οι εκάστοτε κυβερνώντες απλά δεν διαθέτουν.
Πρέπει λοιπόν η ανάπτυξη να αποτελέσει κύριο στόχο γιατί μέσω αυτής μπορεί να επέλθει και η εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών και ένα από τα βασικότερα εργαλεία, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει, είναι και το φορολογικό σύστημα. Το φορολογικό σύστημα παρότι νέο αμφισβητείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Οι πολίτες το θεωρούν αναξιόπιστο και κοινωνικά άδικο έχοντας, δικαιολογημένα, την αίσθηση ότι χρησιμοποιείται συνεχώς μεταβαλλόμενο μόνο και μόνο ως εισπρακτικό εργαλείο για την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, αίσθηση η οποία συνεχώς αυξάνεται. Η συνταγματικά κατοχυρωμένη φορολογική ισότητα όπως και η κοινωνική δικαιοσύνη έχουν πάει περίπατο όταν δεν υπάρχει αφορολόγητο όριο με εξαίρεση μόνο μισθωτούς και συνταξιούχους που έχουν κάποια μείωση φόρου, όταν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα των αυτοαπασχολούμενων αλλά και όσων εισπράττουν ενοίκια λεηλατούνται φορολογικά και ειδικά όταν οι τρίτεκνοι και οι πολύτεκνοι επιβαρύνονται περισσότερο από όλους τους άλλους φορολογούμενους μιας και οι ελάχιστες φοροαπαλλαγές είναι οριζόντιες.
Σήμερα το φορολογικό σύστημα της χώρας είναι ένα φορολογικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των δανειστών της χώρας μας, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα τους. Αποτέλεσμα, πάντα σε συνδυασμό με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, είναι να κυκλοφορεί όλο και πιο λιγότερο χρήμα στην αγορά. Λιγότερο χρήμα στην αγορά σημαίνει περισσότερα λουκέτα άρα περισσότερη ανεργία. Ενώ αυξάνει η ύφεση οι κυβερνώντες νομίζουν ότι συνεχίζοντας να εφαρμόζουν πολιτική φοροεπιδρομών και μείωσης των εισοδημάτων, θα οδηγήσουν τη χώρα σε εξυγίανση των δημοσιονομικών μεγεθών και δυνατότητα διαχείρισης του ήδη δυσθεώρητου δημοσίου χρέους προβάλλοντας σαθρά επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την αποδοχή κάθε είδους επιθυμίας που θέτουν στο τραπέζι των συζητήσεων οι «τεχνοκράτες» της τρόικα.
Οι πολίτες αυτής της χώρας δίκαια πλέον αναρωτούνται αν είναι ελεύθεροι ή οικονομικοί σκλάβοι ταγμένοι να δουλεύουν όχι για την ευημερία τους αλλά για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των δανειστών μας επιβιώνοντας με ψίχουλα. Αν κάποιος βιαστεί να απαντήσει ότι είναι ελεύθεροι τότε θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι δεν μπορούν να αισθάνονται και να είναι ελεύθεροι όταν οδηγούνται συντεταγμένα στην εξαθλίωση ελλείψει της στοιχειώδους προστασίας από το κράτος.
Τα σκληρά οικονομικά μέτρα τα οποία έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια έχουν επιδεινώσει την ύφεση και έχουν μεγαλώσει την ανασφάλεια των πολιτών, οδηγώντας τους σε δίκαιη έκφραση αγανάκτησης και θυμού γιατί ενώ έχουν δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και σε ένα καλύτερο αύριο, παλεύουν για να επιβιώσουν σήμερα μη γνωρίζοντας αν θα ξημερώσει το αύριο.