2015: Ας πέσουμε λοιπόν στις ξέρες, ίσως μας κάνει καλό!
Μπαίνουμε στη νέα χρονιά με όλα τα μέτωπα ανοικτά, χωρίς να έχουμε διδαχθεί από την κρίση. Ίσως τελικά η πρόσκρουση να είναι “μια κάποια λύση”.
Συνεχίζοντας το άρθρο “Σαστισμένος στην αρένα των Ελληνικών social media”, ήθελα να τελειώσω αυτό το οδοιπορικό με λίγα ακόμη «τσιτάτα» ανευθυνότητας, αλλά και με κάμποσα στοιχεία. «Θέλουμε το νέο επιτέλους, μας κούρασαν», «να καεί το μπ…….», «δεν εναποθέτω καμία ελπίδα κάπου αυτήν τη στιγμή», «σαμαροβενιζέλο θα φας», «στην πολιτική υπάρχει έλλειμμα ικανών προσωπικοτήτων (ούτε ο Θοδωράκης είναι τέτοια)», «δεν χτυπιέται ο Βενιζέλος με κραυγές, χρειάζεται σοβαρό αντίπαλον δέος», «πρέπει να διευκολύνει τις δημοκρατικές διαδικασίες το ΠΑΣΟΚ, γιατί έχει κάτι χομεΐνέιδες άνευ προηγουμένου σε συνδικαλισμό κ.λπ., τα έχω συζητήσει με πολλά στελέχη και πρέπει να πιέσουμε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Όχι σε κλίκες. Κάθαρση παντού, για αληθινή δημοκρατία και όχι λόγια! Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές», «η χώρα θέλει επενδύσεις», «η Ryanair “κίτρινος πυρετός” του αέρα», «ξεπουλάνε ό,τι προλάβουν», «εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος»…
Καταλάβατε, ό,τι του φανεί του λολοστεφανή. Αλλά τίποτε δεν λέγεται επί της ουσίας, από την οποία εξαρτάται η επιβίωσή μας.
• Το 2015, μας λείπουν 5,5 δις ευρώ που κανείς δεν λέει ότι προκύπτουν από το δαπανηρό στη λειτουργία του Κράτος, ούτε το πού θα βρεθούν. Ακόμη 1,8 δις από τη δόση του προγράμματος χρηματοδότησης, ακόμη 1,4 δις έλλειμμα γενικής κυβέρνησης και περίπου 2 δις από ανείσπρακτους φόρους. Επίσης, έχουμε 22,5 δις υποχρεώσεις σε τόκους και χρεολύσια. Δηλαδή το μαγαζί δεν βγαίνει. Το ίδιο θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος θέλει αύξηση εξόδων με οποιονδήποτε τρόπο.
• Για τα επόμενα 1-2 χρόνια, φαίνεται να έχουμε πολλές δικαστικές αποφάσεις δικαίωσης κοινωνικών-επαγγελματικών ομάδων υπέρ του εισοδήματος που είχαν κρατικά κατοχυρωμένο. Αυτό θα απαγορεύει τη μεταφορά πόρων σε κοινωνικές υπηρεσίες, εξαγωγές, δημόσιες επενδύσεις. Μια φορά 50 εκατ., την άλλη 350 εκατ., θα παίζουμε διαρκώς το ίδιο παιχνίδι (δώσε-έδωσα-έλλειμμα-δανείσου-δεν μπορώ-βάλε φόρο).
• Η μεταφερόμενη βόμβα του ασφαλιστικού (από το 1999) δεν αφορά μόνο στο αν θα παίρνεις σύνταξη -γιατί δεν θα πάρουμε-, αλλά τις βασικές κοινωνικές παροχές. Κι επειδή κανείς δεν λέει την αλήθεια (λόγω συμφερόντων), εργαζόμαστε λιγότεροι, συντηρούμε περισσότερους, ενώ αρκετών τα προνόμια έμειναν ίδια (εφάπαξ, παροχές, συντάξεις). Συν το γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει πια πόρους, για να δώσει κι άλλους φόρους, οπότε…
• Πληρώνουμε ακόμη 254 δημόσιους οργανισμούς με προέδρους, γραμματείς, φαρισαίους, αυτοκίνητα που δημιουργούν κόστος, γραφειοκρατία και εμπόδια. Το κόστος εδώ δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά εθνικό, αφού αποτρέπει δράσεις.
• Δεν έχουμε εθνικό σχέδιο ευρυζωνικότητας και Chief Technology Officer του Κράτους –θεσμικό, όχι διορισμένο– να μετασχηματίσει ηλεκτρονικά όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, τις παροχές προς τον πολίτη, μειώνοντας τα κόστη λειτουργίας και ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ τη φοροδιαφυγή (Αντί για 10.000 σφραγίδες, ένας ηλεκτρονικός αριθμός για κάθε πολίτη. Ένας τραπεζικός λογαριασμός για όλες τις συναλλαγές).
• Η εκπαιδευτική πολιτική είναι ακόμη στο 1980: αλλαγή αντικειμένων, νέες ειδικότητες, νέο περιεχόμενο, διεθνείς συνεργασίες, εξαγωγή παιδείας, μάθηση εξ αποστάσεως, ιδρύματα σε πόλεις για εξοικονόμηση πόρων; Τίποτε απ’ αυτά! Αφήστε τις οικογένειες να πληρώνουν βενζίνη-μετακινήσεις-δίδακτρα-ενοίκια-χαρτζιλίκι στα ΠΦ (προ φούσκας) επίπεδα, ώστε να κρατηθούν όλες οι οργανικές θέσεις καθηγητών των πανεπιστημίων και όλα τα ενοικιαζόμενα και σουβλατζίδικα ζωντανά.
• Συζητάμε μόνο συντάξεις-μισθούς δημοσίου-εφάπαξ-επιστροφές κεκτημένων, αλλά καθόλου για εξαγωγές-εμπορικές αποστολές-διεθνείς συνεργασίες. Κατηγορούμε τους ξένους ανεύθυνα και ανέξοδα, ενώ οι αγορές και οι χώρες τους μόνον μπορούν να πληρώσουν τα όνειρά μας. Χάνουμε τα πάντα: μάρμαρα Περσίας, καλλιέργειες Μαγκρέμπ, κρασί, λάδι κ.λπ. Αργοπεθαίνει μια χώρα, αλλά για το μέλλον της το μόνο που ακούς είναι «θα σκίσω τις δανειακές συμβάσεις» ή ότι «βγήκαμε από το μνημόνιο». Και μετά; Πόσο ναργιλέ και τάβλι;
• Μπαίνουμε στο 2015 χωρίς ούτε ένας πολίτης επιτακτικά, φωναχτά, διεκδικητικά να ζητά πρόγραμμα για την ανεργία των νέων, τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, την επαναφορά των μεγαλύτερων ηλικιών ανέργων στο κοινωνικό welfare. Ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας ανακοινώνει δέσμευση για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα στο Αγρίνιο για όλη τη Δυτική Ελλάδα (μπράβο, ρε γίγαντα!). Η Περιφερειάρχης Αττικής παλεύει για τις χωματερές, ενώ η χώρα πληρώνει πρόστιμα 22 εκατ.! Ποιος να σου πει για τοπικές κοινοπραξίες, εταιρείες ανέργων, σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού, θεματικά πάρκα, κοινά εξαγωγικά marketplaces…
• Μπαίνουμε στο 2015 και η αδρανής εδώ και 5 χρόνια χώρα μας δεν βλέπει τι έρχεται με ταχύτητα φωτός καταπάνω της κι ότι το μπάμ θα είναι δυνατό. Η Ελλάδα απουσιάζει από την εβδομάδα Ηνωμένων Εθνών, από τα προγράμματα βιώσιμης ανάπτυξης πόλεων και βιομηχανιών, τα cluster καινοτομίας της ΕΕ, τις εξαγωγικές ενώσεις και από κάθε forum. Πώς να πας εκεί, όταν τους βλέπεις ως εχθρούς ή απλώς αδιαφορείς;
• Μπαίνουμε στο 2015 με την εξαγγελία του λεγόμενου «Πακέτου Γιουνκέρ» των 315 δς ευρώ, το οποίο θα χρηματοδοτήσει Ευρυζωνικές Συνδέσεις, Έρευνα και Καινοτομία, Ενέργεια, Μεταφορές και Παιδεία. Σε όλα αυτά, η χώρα μας δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ σχέδιο. Πού, ποιοι, πότε, πώς, σε ποιες περιοχές, πόσο, γιατί, σε ποιους πολίτες, με στόχευση. Απλώς το κραδαίνει η κυβέρνηση ως ευκαιρία ανάπτυξης και η αντιπολίτευση το ίδιο!
• Μπαίνουμε στο 2015, διατηρώντας υψηλά εμπόδια στην ανταγωνιστικότητα, με μονοπώλια, με υψηλά κόστη παντού (ως χώρα, όχι μόνο το Δημόσιο) και, ενώ έχει πέσει κατά 40% το ΑΕΠ μας, αυτά δεν έχουν μειωθεί κατά ένα αντίστοιχο 40%. Προτού πείτε τι είναι σωστό ή όχι, στο σπίτι μας δεν έχουμε περικόψει τα έξοδα κατ’ αντιστοιχία της μείωσης των εισοδημάτων μας.
• Μπαίνουμε στο 2015 με ομόφωνη απόφαση της ΚΕΔΕ να πάρει τους πόρους που δικαιούται η Αυτοδιοίκηση από την Πολιτεία. Αγώνας κι εδώ! Δηλαδή να δανειστεί το Κράτος από διεθνείς αγορές ή να μπουν νέοι φόροι κεντρικά ή να περικοπούν κάποιες δαπάνες. Αλλιώς πώς; Γιατί δεν σκέφτονται οι Δήμοι να βγάλουν έσοδα είτε από τοπικούς φόρους, προσφέροντας νέες υπηρεσίες (αθλητισμό, τουρισμό), είτε από δικές τους δράσεις. Δεν έχουν γνώση; Φοβούνται; Δεν μπορούν να πάρουν ευρωπαϊκά προγράμματα;
• Μπαίνουμε στο 2015 με ψέματα πολλά. Και το 2015 δεν είναι τυχαίο έτος, είναι η τελευταία 5ετία μέχρι να αρχίσουμε να πληρώνουμε το πολύ χρέος. Αλλά και το χρέος να μας κόψουν, ή να μας το χαρίσουν, είναι η πενταετία που θα έπρεπε να δρέπουμε τους καρπούς των θυσιών μας και να ‘χουμε βάλει μπροστά νέα συστήματα διοίκησης-οργάνωσης, με εξωστρέφεια και οργανικά έσοδα.
Φωνάζουμε για εθνικό νόμισμα και περιφέρουμε την ημιμάθειά μας στα Οικονομικά, χωρίς να βλέπουμε συνέπειες για το σπουδαστή, τον επαγγελματία, την εταιρεία. Ποιος θα αλλάξει το νόμισμα χωρίς κόστος για τις λίγες επιχειρήσεις που έμειναν; Ποιος θα πληρώσει τις αντασφάλειες προϊόντων, μεταφερόμενων παραγγελιών, τις εγγυητικές επιστολές όσων παλεύουν να πουλήσουν ένα ελληνικό προϊόν στο εξωτερικό;
Πόσο εχθροί είναι οι ξένοι για τη χώρα, όταν ο σημαντικότερος εχθρός της είναι «εντός των τειχών»; Η ημιμάθεια, ο επαρχιωτισμός, οι κολλητοί, το «σύστημα» διοίκησης. Πόσο εχθροί είναι οι ξένοι λαοί και κυβερνήσεις, όταν δεν παράγουμε τίποτε εδώ και εισάγουμε τα πάντα; Μήπως μας έκλεισαν τις αγορές προϊόντων τους; Μήπως το internet δεν καταργεί εμπόδια και σύνορα;
Αλλά ξέρετε, και οι πολίτες ζουν από και σε «αγορές» –που είναι άνθρωποι, ιδέες, βιώσιμα offerings, εταιρείες–, οι οποίες αναζητούν νέα ηθική και επιχειρηματική διαφάνεια, ώριμους πολίτες, ευθείς συνεργάτες, σκληρούς δουλευταράδες. Και δεν θα δώσουν ούτε λεπτό στον Έλληνα φαφλατά.
Κουράστηκα να ακούω ανθρώπους που αναπαράγουν τσιτάτα, χωρίς καν να γνωρίζουν. Γέμισα από ιδέες καθηγητών, ειδικών, πολιτικών αναλυτών που μας λένε κάτι περισπούδαστα πράγματα, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Νιώθω προδομένος, να προσπαθώ να μεγαλώσω τρία παιδιά σε μια χώρα που δεν έχει εξελιχθεί ούτε βήμα. Κάθε λίγο και λιγάκι ένας νέος σωτήρας, μια νέα υπόσχεση που παρατείνει τα αδιέξοδά μας και κάνει ένα λαό να αντιμετωπίζει παθητικά το μέλλον. Κάποιος θα κάνει, ο άλλος θα δώσει, εκείνος θα προσλάβει, και σε κουβέντα να είμαστε.
Όμως, βλέπετε, αυτό που θέλουμε είναι τα ψέματα. Μας αρέσουν. Γιατί δεν μας λένε οι φορείς «εξουσίας» ότι τα «κεκτημένα» δεν υπάρχουν, γιατί πρέπει να τα φτιάξεις εσύ και όχι να σου τα δώσουν κάποιοι άλλοι έτοιμα.
Αποκρύπτουν ότι τα «δικαιώματα» θα κερδίζονται σκληρά, με εξειδίκευση και ποιότητα εργασίας και συμπεριφοράς. Τα «κέρδη» θα προκύπτουν μόνο αν η προστιθέμενη αξία που δίνεις είναι συγκριτικά (με άλλους) μοναδικής αντίληψης. Τα «κεφάλαια» θα είναι ιδέες που αφορούν σε και επιλέγονται από πολλούς. Οι «Οικονομίες» θα είναι λίγες και μόνο εφόσον υπάρχει νοικοκυριό. Οι «επενδυτές» θα είναι όσοι μαζεύονται και συνεισφέρουν στην κοινότητα που δημιουργείς.
Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι πρέπει να διαλυθούμε, να χτυπήσουμε πολύ σκληρά στις ξέρες. Όσο κάποιος θα μας «σώζει» (πραγματικά, τεχνικά, οικονομίστικα ή στα λόγια), τόσο θα κρατάμε τα κακά χούγια 30 ετών και την ημιμάθεια που κατέστρεψαν κάθε αξία που είχε κάποτε αυτή η χώρα (συνεργασία, δουλειά, μετριοπάθεια, ευγένεια, αλληλοβόηθεια κ.λπ.).
Δεν πάει άλλο να συνεχίσουμε με ιδεοληψίες, απωθημένα, μίσος, άγνοια και αναστατωμένο μυαλό. Δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο χωρίς τίμια και ειλικρινή ηγεσία, η οποία θα εκπαιδεύει και θα μας εξηγεί τι συμβαίνει με απλό τρόπο, και, μέσα από κάποιο πρακτικό σχέδιο, τι πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς.
Καλή δύναμη σε όλους στη διαρκή αναταραχή που θα ζήσουμε. Ο Θεός βοηθός…